Bugeaud Bulvar’ında hızlı adımlarla yürüyoruz, haftalar öncesinden ayarlanmış bu özel randevunun hayaliyle gün içinde çok fazla bir şey yemediğimiz için karnımız zil çalıyor. Geç kalmamak için adımlarımızı sıklaştırıyoruz. Peki ama 16 numaralı bina nerede? Yanlış yolda olabilir miyiz? Ya da 16. bölgede bir başka Bugeaud Bulvarı var ve biz diğerinde mi dolanıp duruyouz? Tüm bunları düşünürken haritamıza bir kez daha göz atıyoruz. Ve evet! İşte orada…Altın renkli ferforje kapının üzerindeki siyah tentede yazan kelime dakikalardır gözümüzün aradığı yerin orası olduğunu anlamaya yetiyor: La table.

Burası toplamda 26 Michelin yıldızı alarak dünya çapında bir rekora sahip ünlü Fransız şef Joël Robuchon’un Paris’teki iki restoranından biri. Robuchon henüz 29 yaşındayken Paris’teki ünlü bir otelin mutfağında 90 aşçıdan oluşan bir ekibi yönetmiş. Yeni teknikleri araştırmak için dünyayı dolaşan ve vizyonunu daha da genişleten Robuchon, 10 yıl boyunca yaptığı TV sovuyla da Fransız yemek severleri basit ancak rafine tariflerle tanıştırmış.

Kapıdaki sıcak karşılamadan sonra, garsonlardan biri bize masamıza kadar eşlik ediyor. İçerisi koyu renk ahşap mobilyalar, dekorasyonda kullanılan siyah ve altın renklerle ilk bakışta biraz resmi bir havada olsa da bir kaç dakika içinde mekanın aslında rahat ve davetkar olduğunu düşünmeye başlıyoruz.

Anlamakta zorlandığım tek şey pek çok yabancı yemekseverin ziyaret etmesine rağmen menünün Fransızca dışında hiç bir dilde sunulmamasıydı. O nedenle restorana gitmeden önce kelime haznenize yeme içme alanından bir kaç Fransızca kelime eklemeniz faydalı olabilir. Ancak restoran çalışanlarının akıcı İngilizcesi menüdeki bu eksikliği çok hissetirmiyor size. Ne de olsa kimse sizden “le lieu jaune” in ne anlama geldiğini ezbere bilmenizi bekleyemez değil mi?

Siparişlerimizi verir vermez gurme yolculuğumuz bir kaç “amuse bouche” (damak hoşluğu şeklinde garip bir Türkçe karşılığı var ama mekanın size ikram ettiği bir kaç lokmalık yemek diyebiliriz) ve ardından gelen cappuccino bardağındaki parmesan krutonlu kuşkonmaz çorbasıyla başladı. Çorba o kadar lezizdi ki, bizi bekleyen yemeklerle ilgili sabırsızlığımız daha da arttı.

Bu muhteşem çorbanın hemen ardından bir başka güzellik bizi bekliyordu: kimyonlu patlıcan confit. Confit aslında daha çok etle (özellikle de ördek veya kaz) ve etin kendi yağında yavaşça pişirilip sonrasında yine kendi yağıyla üzerinin kapatılması ile yapılır ancak sebzeler söz konusu olduğunda genelde zeytinyağı, tereyağı, sirke veya şarapla uzun süre pişirilerek sebzenin suyunu tamamen kaybetmesi beklenir. Görüntüsüyle oldukça etkileyici olan bu yemeğin lezzeti kimyonun belirgin aromasıyla daha da zenginleşmişti.

Ana yemek olarak seçtiğim çipura altında körpe pırasa ve chorizoyla (domuz etinden yapılan bir nevi sucuk), üzerinde ise balık pulu şeklinde döşenmiş patateslerle pişirilmişti. Görüntüsündeki incelikle beni en baştan fetheden bu balık, tadındaki muhteşem dengeyle de midemi mutlu etti. Bu arada tahmin edebileceğiniz gibi mekanın kapsamlı bir şarap menüsü var ve kaliteli ancak fiyatı Fransa’dan bir dönüm bağ almaya denk gelmeyen uygun alternatifler de mevcut.

Sıra tatlıya gelince, benim favorim mis kokulu çileklerle servis edilen fesleğen sorbe oldu. Bu kadar taze ve hafif bir tatlıdan sonra tadı çok güzel olsa da çikolatalı kek ve dondurma biraz ağır geldi. Ancak peynir tabağı sonrasında bir tur daha tatlı yiyebilecek hale geldim ve pek tabii ki kahveyle birlikte gelen yumuşacık karamellere hayır diyemedim (kim diyebilirdi onu da bilmiyorum).

Yemek, ortam ve servis gibi tüm detayları düşündüğümüzde La Table’da alınacak ekstra kalorilere değeceğini rahatlıkla söyleyebilirim. Zaten alacağınız kilo, cüzdanınızda hissedeceğiniz hafiflemeyle az da olsa dengelenecek.

Yemek için bir sonraki günkü seçimimiz, Paris’in son dönemde öne çıkan şeflerinden Franck Marchesi-Grandi’nin L’Agrume”si oldu. New York Times, yakın zamanda Paris’te kendi yarattıkları mutfak yaklaşımları ve uygun fiyatlarıyla öne çıkan şefleri konu aldığı makalede övgüyle bahsediyordu Franck Marchesi-Grandi’den.

Restoran küçük ve kapasitesi az olduğundan rezervasyon yaptırabilmek için biraz uğraşmam gerekti. Telefondaki genç kadın utana sıkıla eğer istersek mutfak tezgahının hemen önündeki yüksek tabureleri bize ayarlayabileceğini söylediğinde bizim için tüm restoranda bundan daha iyi bir yer teklif edemeyeceğini bilemezdi elbette.

Burası Paris’in 5. kısmında, daha az ziyaret edilen bir bölgede konuşlanmış bir bistro. Dışarıdan özel ya da dikkat çekici bir şey çarpmıyor göze ancak ilk adımı atar atmaz mekanın samimiyetini hissediyorsunuz özellikle soldaki açık mutfağı görünce. Mekanda çalışanlar o kadar tatlı ve nazikler ki insan burayı arkadaşına ait bir mekan olarak düşünmeye başlıyor hemen.

O sırada koca bir parça dana etini tavada mühürleyen şefimiz Franck’ e selam verip mutfağın hemen önündeki taburelerimize oturuyoruz, Eti fırına koyduktan hemen sonra da kendisiyle tanışıyoruz, o da diğerleri gibi son derece sıcak ve sempatik. Bu benim için en heyecan verici yemek tecrübelerinden biri, ne de olsa ısmarladığım her yemeğin hazırlanışına tanıklık edeceğim. Franck mutfakta tek başına her şeye yetişebilecek kadar organize ve yetenekli bir şef. Bir kaç dakika içinde gözümüzün önünde muhteşem tabaklar hazırlıyor.

Yemeğe gelecek olursak, sakız kabağı ve yeşil zeytinle birlikte servis edilen, suyunu hiç kaybetmeyecek şekilde yavaş yavaş pişmiş dana eti gecenin yıldızıydı. Poşe edilmiş dil balığının yanında gelen sote patlıcan ve mango ise gerçekten ilginç bir kombinasyon olmuştu. Finaldeki tatlı da bizden tam not aldı.Tanıdığımız ve bayıldığımız çilekli Napolyon tanıyamayacağımız bir halde tabakta önümüze gelince şaşırdık ancak tadı gerçekten akıl almazdı.

L’Agrume Paris’in yeme içme dünyasında rahat ancak sofistike yemekleriyle öne çıkan bir temsilci. İyi düşünülmüş, yaratıcı ve gereksiz süslerden arınmış yemekleriyle de damağınızda yer edecek bir alternatif. Yemeklerin kalitesi ve karşılığında ödediğiniz parayı göz önüne alınca uzun metro yolculuğuna kesinlikle değdiğini belirtmek isterim. Afiyet olsun!